Ο Bahari γεννήθηκε
στην Τεχεράνη, αλλά μετακόμισε στον Καναδά το 1988. Τον Ιούνιο του 2009, ταξίδεψε
από το Λονδίνο, όπου εργαζόταν για το αμερικανικό περιοδικό Newsweek,
στο Ιράν, προκειμένου να καλύψει τις προεδρικές εκλογές της χώρας. Κατά τη
διάρκεια της εξέγερσης που προκάλεσε το αποτέλεσμα της κάλπης, ο Bahari βιντεοσκόπησε
τις αναταραχές στους δρόμους. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη συνέντευξη που
έδωσε στον Jason
Jones, ανταποκριτή στο
Ιράν της αμερικανικής σειράς Daily
Show, όπου μίλησε ανοιχτά για το
απολυταρχικό καθεστώς της χώρας του, αποτέλεσαν την αιτία σύλληψής του. Στη
φυλακή, έχοντας κλειστά τα μάτια του, υπέμεινε τις βάναυσες ανακρίσεις από έναν
άνδρα, με μοναδικό διακριτό χαρακτηριστικό την ιδιαίτερη μυρωδιά του ροδόνερου.
Με το Rosewater, ο Jon Stewart, κωμικός και τηλεοπτικός παρουσιαστής της
εκπομπής Daily
Show (από το 1999), κάνει το σκηνοθετικό ντεμπούτο
του. Ο Stewart
είναι υπεύθυνος και για το σενάριο, το οποίο
προσάρμοσε στο βιβλίο Then
they
came
for
me:
A
family’s story of love, captivity and survival
(2011), που έγραψαν o
ίδιος ο Maziar
Bahari και η Aimee Molloy, και που αποτελεί τα απομνημονεύματα
του δημοσιογράφου. Μετά την έκδοση του βιβλίου του, ο Bahari εμφανίστηκε
ως προσκεκλημένος του Stewart
στο Daily Show, για
να μοιραστεί την ιστορία του. Αλλά το έναυσμα για την ταινία, ίσως είχε ήδη
δοθεί με τη συνέντευξη του 2009.
Πρωταγωνιστής του πολιτικού αυτού
δράματος είναι ο πολύ εκφραστικός Gael Garcia Bernal, που συναντήσαμε ξανά στο πολιτικό
φιλμ No (2012). Εκεί, ο Bernal υποδυόταν τον τολμηρό διαφημιστή Rene Saavedra, ο οποίος συνέλαβε ένα επιτυχημένο σχέδιο
για την εκδίωξη του δικτάτορα Augusto
Pinochet από
την ηγεσία της Χιλής.
Και στις δύο ταινίες, οι ήρωες που
ενσαρκώνει ο Bernal
είναι αυτοί που καταφέρνουν να
κερδίσουν, χρησιμοποιώντας το ελεύθερο μυαλό τους. Εκμεταλλεύονται τη φαντασία,
αλλά και την πίστη στη δύναμη που κρύβει ο καθένας μέσα του. Αδύναμος είναι μόνο
εκείνος που φοβάται.
Συγκρίνοντας, όμως, τον τρόπο με τον
οποίο παρουσιάζονται οι δύο ιστορίες, εκείνη που με συγκίνησε περισσότερο είναι
το Rosewater, γιατί δεν αποτελεί μια απλή αφήγηση
γεγονότων κατά τη χρονολογική σειρά που συνέβησαν. Ο Stewart πετυχαίνει
να αποδώσει στην εικόνα, την ψυχική φόρτιση που συνοδεύει κάθε κατάσταση. Πιθανόν
αυτό να οφείλεται στο ότι στηρίχθηκε στο βιβλίο του Bahari. Τα απομνημονεύματα άλλωστε είναι όχι
μόνο η διήγηση των εμπειριών, αλλά και η ανάδειξη των σκέψεων. Η προσωπική
γραφή εμπλουτίζει κάθε βίωμα με συναισθήματα, όπως συμβαίνει όταν γράφουμε ένα
ημερολόγιο.
Η ταινία Rosewater
είναι για μένα ένα ημερολόγιο
συναισθημάτων που εμπλέκει τον θεατή σε εκείνη την ψυχολογική διαδικασία στην
οποία, από ηττημένος, αγωνίζεται να βγει νικητής. Με αυτήν την κατάσταση
ταυτίζεται κάθε πολίτης που τρομοκρατείται, λέγοντάς του ότι ο ίδιος φταίει για
τα δεινά της χώρας. Κάθε άνεργος που δεν έχει μία κοινωνία να τον υποστηρίξει. Στο
πρόσωπο του Bahari
είδα το πρόσωπό μου. Βίωσα τη δική
του αγωνία, στεναχώρια, θλίψη, αλλά και ελπίδα, χαρά, συγκίνηση. Ένιωσα τον
φόβο του, αλλά και τη δύναμή του. Ξαφνιάστηκα με τους υποτακτικούς και θαύμασα
τους τολμηρούς.
Δεν μπορούσα, λοιπόν, παρά να εμπνευστώ
από τη ζωή του Bahari,
φτιάχνοντας το δικό μου ημερολόγιο, ως εκπαιδευτικός που κρατήθηκε σε
διαθεσιμότητα για 22 μήνες, με ανυπόστατες κατηγορίες.
Εικόνα:
http://www.impawards.com/2014/rosewater.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου